Και συνεχίζω...

Για να είμαι όμως ειλικρινής, όλα αυτά τα χρόνια (πριν μπω στο Art & Hobby και ξεσηκώσω τα ράφια), όλο και κάποιες προσπάθειες έκανα περί τα καλλιτεχνικά.

Συγκεκριμένα, κάποια εποχή που κεντούσα ελληνικά παραδοσιακά κεντήματα, σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ καλή ιδέα αντί να τα κεντώ, να τα ζωγραφίζω. Βρήκα λοιπόν έναν κατάλογο έργων του ΕΟΜΜΕΧ νομίζω, γεμάτο με ιδέες για κεντήματα, κεραμικά και χαλιά και κάθισα και αντέγραψα μερικά σχέδια, αφού τα τροποποίησα, προσθέτοντας και δικά μου. Μετά τα μετέφερα σε μπλοκ σινικής και τα ζωγράφισα με μαρκαδόρους. Τα κορνιζάρισα, όλα όμοια σε μέγεθος και χρώμα κορνίζας, και τα κρέμασα πάντοτε δύο-δύο ή τρία μαζί. Μπορεί να φαίνονται λίγο αφελή και παιδικά όμως το διακοσμητικό τους αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό, τουλάχιστον για τη δεκαετία του 90 που τα πρωτοξεκίνησα. Θα σας δείξω μερικά δείγματα.

Ακολούθησε η εποχή της μάσκας. Αφορμή μου έδωσε ένα ταξίδι στη Βενετία που αγόρασα αρκετές και τις κρέμασα στο σαλόνι μου και μάλιστα με μπλουτάκ (για να μη κάνω τρύπες στους τοίχους). Ευτυχώς όμως καμιά δε σωριάστηκε στο πάτωμα τα τρία χρόνια που τις είχα κρεμασμένες. Πέρυσι που χρειάστηκε να βάψω το σαλόνι, τις ξεκρέμασα και δεν ήξερα τι να τις κάνω. Σκέφτηκα λοιπόν ότι θα μπορούσα να τις ξανακρεμάσω, αφού πρώτα τις έβαζα σε μια βάση, ένα μικρό τελάρο ας πούμε. Τελάρο όμως δεν είχα αλλά εκείνο το βράδυ είχαμε..πίτσα. Πήρα λοιπόν το κουτί της πίτσας (μεσαίο μέγεθος παρακαλώ) και του έκανα μια μικρή προεργασία. Το πέρασα ένα χέρι γκέσσο για να πάψει να είναι απορροφητικό και μετά μού ήλθε η ιδέα να το στοκάρω. Πήρα ακρυλικό στόκο που μου είχε περισσέψει από τους τοίχους (και το βάψιμο των τοίχων το είχα κάνει σχεδόν μόνη μου) και το στοκάρισα με τη σπάτουλα με άγριες…σπατουλιές.

Μόλις στέγνωσε το πέρασα ένα χέρι ακρυλικό χρώμα με πινέλο όμως. Μετά, καινούρια ιδέα, πήρα τη σπάτουλα πάλι και το πέρασα με χρυσό και πρόσεξα ότι η σπάτουλά κάλυπτε μόνο τα σημεία που προεξείχαν από το σπατουλάρισμα. Το αποτέλεσμα καταπληκτικό. Και να σκεφτείτε ότι όλες αυτές οι ιδέες ήλθαν η μία πίσω από την άλλη και τα αποτελέσματα ήταν εντελώς τυχαία.

Τέλος, κόλλησα και μια μάσκα με σιλικόνη και το αριστούργημα ολοκληρώθηκε.

Αφού τελείωσαν οι ετοιματζίδικες, βενετσιάνικες μάσκες, μου άνοιξε η όρεξη και πήρα καλούπια και υλικά και άρχισα να κατασκευάζω τις δικές μου μάσκες. Και όσον αφορά τα τελάρα, ας είναι καλά οι πίτσες. Το τι πίτσα φάγαμε δεν περιγράφεται. Ατομικές, μεσαίες, οικογενειακές. Και οι μάσκες μου, τέλεια μακιγιαρισμένες. Κάθε μια εντελώς διαφορετική.

Και επιτέλους έφτασε η μεγάλη ώρα. Η ώρα της πραγματικής ζωγραφικής. Πήρα λοιπόν τα υλικά μου και άρχισα τις….αντιγραφές. Στην αρχή ένιωθα άσχημα αλλά μετά κάπου διάβασα ότι πολλοί από τους μεγάλους ζωγράφους άρχισαν τις σπουδές τους αντιγράφοντας άλλους καταξιωμένους. Είναι και αυτό μια εξάσκηση.

 Μετά προβληματίστηκα με τα υλικά. Λάδι πραγματικό δεν έχω δουλέψει καθόλου. Βρήκα όμως λάδια νερού και άρχισα να τα χρησιμοποιώ. Δεν ήταν όμως πολύ πρακτικά γιατί αργούσαν κι αυτά να στεγνώσουν. Η μεγάλη ανακάλυψη έγινε με δύο τρόπους.

Ο πρώτος ήταν τα ακρυλικά και ο δεύτερος η σπάτουλα.

Μια άλλη ανακάλυψη ήταν η θεματολογία. Ενώ αγαπούσα πολύ την κλασική (ρεαλιστική) ζωγραφική, στην πορεία μου άρεσε η μοντέρνα, αφηρημένη ζωγραφική.

Κακά τα ψέματα. Η ρεαλιστική ζωγραφική είναι για μένα άπιαστο όνειρο. Όταν είσαι εντελώς αυτοδίδακτος, όταν δεν έχεις σπουδάσει σχέδιο και χρώμα, όταν δεν έχεις τέλος πάντων κάποιον ειδικό πάνω από το κεφάλι σου να σου δείξει πέντε πράγματα, είναι δυνατόν να έχεις αποτελέσματα. Μόνο κάποιες κατά προσέγγιση αντιγραφές μπορείς να κάνεις. Ενώ με τη μοντέρνα ζωγραφική και με τα θέματα που προτιμάς μπορείς να εκφραστείς και τα χρώματα που αγαπάς μπορείς να δουλέψεις αλλά και το διακοσμητικό αποτέλεσμα είναι σίγουρα πιο σύγχρονο Τελικά κατέληξα ότι η αγαπημένη μου ζωγραφική είναι ο ιμπρεσιονισμός. Με εκφράζει απόλυτα αλλά τη θεωρώ και πολύ διαχρονική.

Έχω μια συλλογή από τόμους ζωγραφικής που τους μάζευα ένα τεύχος τη βδομάδα από τότε που ήμουν 20 χρονών. Επίσης έχω ένα μικρό αρχείο από αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών από έργα ζωγραφικής που μου αρέσουν πολύ και τα χρησιμοποιώ για τις ιδέες μου.

Μου αρέσει πολύ να μοιράζομαι τις ιδέες μου και τους τρόπους που τις πραγματοποιώ.

Μου αρέσει αυτά που στολίζουν το σπίτι μου να είναι δικά μου έργα.

Μου αρέσει να χαρίζω αυτά που δημιουργώ.

Αλλά πάνω απ’ όλα μου αρέσει η στιγμή της δημιουργίας. Ο χρόνος που της αφιερώνω είναι για μένα γιατρειά. Λειτουργώ και χαίρομαι με τον ίδιο τρόπο που το έκανα όταν ήμουν μικρό κορίτσι.

Τότε, που ενώ είχα πολλές κούκλες, προτιμούσα να τις φτιάχνω μόνη μου, με κουρέλια της μάνας μου και να τις ντύνω με τα ζιπουνάκια και τα καλτσάκια του μικρού μου αδελφού. Τις έκανα σε μεγάλο μέγεθος για να μοιάζουν με αληθινά μωρά. Κι αργότερα όταν έτριβα τούβλα (κίτρινα και κόκκινα) και κεραμίδια και κοσκίνιζα κοκκινόχωμα κι έκανα υπέροχες χωματένιες…τούρτες και τις στόλιζα θυμάμαι με πέταλα από γεράνια και τριαντάφυλλα.

Τελικά ο άνθρωπος γεννιέται αλλά και μπορεί να διαμορφωθεί όταν έχει τη σωστή καθοδήγηση.

Και το λέω αυτό επειδή έχω υπόψη μου τα παιδιά μου. Αυτά που αγαπούσα να κάνω από μικρό παιδί, τους τα έδειξα κι έγιναν κι αυτά σαν κι εμένα. ΄Όχι όλοι βέβαια, αλλά οι δύο στους τρείς μου έμοιασαν σε μεγάλο βαθμό.

Θέλω να δώσω ένα μήνυμα.

Λοιπόν, Για να μη γεράσετε ποτέ.

Για να μη πάρετε ποτέ ψυχοφάρμακα

Για να καλύψετε πολλές από τις τρύπες της ζωής σας

Για να μη νιώσετε ποτέ ανία, πλήξη, βαρεμάρα

Για να μην ασχολείται το μυαλό σας με προβλήματα και αρρώστιες

Για ένα εκατομμύριο ακόμη λόγους

Ένα είναι το μυστικό (ή μάλλον δύο) Δημιουργικότητα και πολλά πολλά ενδιαφέροντα.

Ποτέ μην πείτε ΒΑΡΙΕΜΑΙ.

Να λέτε μόνο ΤΙ ΝΑ ΠΡΩΤΟΚΑΝΩ ΄. ΄. ΄.