ΤΑ ...ΤΣΑΝΑΚΙΑ ΜΟΥ

Προετοιμάζοντας αυτή την ανάρτηση, ήθελα να τη συνδέσω με  την

προέλευση της γνωστής έκφρασης «χώρισαν τα τσανάκια τους».Έτσι, για να διανθίσω το κείμενό μου πριν κάνω την παρουσίαση των έργων μου, έκανα τη σχετική έρευνα. ‘Εψαξα από δω....έψαξα από κει....δεν βρήκα τίποτα.

Άρχισε λοιπόν το πονηρό μυαλό μου να ψάχνει διάφορες εκδοχές που να σχετίζονται με την προέλευση της εν λόγω φράσης.

Στην αρχή υπέθεσα ότι κάποιοι έτρωγαν μαζί, από κοινά πήλινα  πιάτα, που ονομάζονταν τσανάκια, αλλά επειδή ορισμένοι ήταν λαίμαργοι κι έτρωγαν πρώτοι όλο το φαγητό, αποφάσισαν να τρώνε από χωριστά πιάτα (τσανάκια)  ώστε να μη μένει κανείς νηστικός.

Η εκδοχή αυτή μου φάνηκε αρκετά απλοϊκή και αυθαίρετη, δεν με ικανοποίησε και σκέφτηκα ότι «χωρίζω τα τσανάκια μου» είναι πιο λογικό να σημαίνει το χωρισμό «από τραπέζης» ενός ζευγαριού. Δηλαδή εκεί που έτρωγαν και οι δύο από ένα πιάτο (τσανάκι), χώρισαν, μάζεψε ο καθένας τα πιατικά του και τα προικιά του και βάρεσαν διάλυση. 

Εμένα μέχρις εκεί μου έκοψε......

Τώρα αν κάποιος ξέρει πραγματικά την προέλευση της έκφρασης.....ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, να μας το πει κι εμάς να το μάθουμε (άντε.....δουλειά για το σπίτι σας έδωσα σήμερα.....όλα από μένα θα τα μαθαίνετε ??????)

Εγώ πάντως προτίμησα να στολίσω τα δικά μου τσανάκια, αφού βεβαίως τσάκισα το περιεχόμενό τους, διότι τυγχάνω φανατική καταναλώτρια των πάσης φύσεως γαλακτομικών, σε σημείο που η μάνα μου να λέει ότι εκείνη μεν καταγόταν από χωριό αλλά σε μένα ένας γαμπρός τσοπάνης θα μου πήγαινε...γάντι.

Λοιπόν, τα τσανάκια μου πλύθηκαν, περάστηκαν με αστάρι νεφτιού, μετά βάφτηκαν με ακρυλικά χρώματα και τέλος στολίστηκαν με την τεχνική της ντεκουπάζ. Τελικό φινίρισμα με ακρυλικό βερνίκι νερού για προστασία.

Τώρα σκέφτομαι τις πιθανές χρήσεις τους, όπως γεμάτα με καραμελίτσες ή ζελεδάκια,  με μικρά βότσαλα και κερί......ή γεμισμένα μέχρι τη μέση με άμμο θαλάσσης για υπαίθρια στακτοδοχεία.

Ρίξτε μια ματιά και σκεφτείτε κι εσείς διάφορες ιδέες σχετικές με τη χρήση τους....

Νομίζω ότι μ' αυτές τις παρεμβάσεις τα τσανάκια μου όχι μόνο δεν...χώρισαν αλλά ξεχώρισαν.

Φιλιά πολλά σε όλους......

ΜΕΛΩΔΙΚΕΣ ΠΙΝΕΛΙΕΣ

Κάποτε, γυρίζοντας τα τέκνα από διακοπές, μου έφεραν έναν μελωδό……ξέρετε από εκείνα τα κρεματζούλια που τα κουνάει ο αέρας κι αλληλοχτυπιούνται βγάζοντας διάφορους ήχους. 

Όμορφο ήταν, όμως με τον καιρό ξεχαρβαλώθηκε γιατί κούνα-κούνα, φαγώθηκαν τα σκοινάκια του, και τα πήλινα φυλλαράκια που τον στόλιζαν άρχιζαν να πέφτουν ένα ένα και να γίνονται κομμάτια και θρύψαλα.

Όμως, η μεγάλη μαϊμού-αντιγραφέας σκέφτηκε να το αντιγράψει, με δικά της υλικά φυσικά και να το ξανακρεμάσει.

Χρησιμοποίησε λοιπόν πηλό αυτοξηραινόμενο (πρώτη φορά τον δούλεψαν τα μαγικά της χέρια) κι έφτιαξε τα ίδια ακριβώς φυλλαράκια που είχε και ο προηγούμενος, τα έβαψε με μεταλλιζέ χρώματα, τα ξανάδεσε…..κι έτοιμος ο νέος μελωδός.

Θαυμάστε τον…..

Πήρε λοιπόν τη θέση του στο καλοκαιρινό στέκι, και για να συμπληρωθούν οι καλοκαιρινές διακοσμητικές πινελιές, κρεμάστηκαν απέναντι και δύο πιάτα από χαρτοπολτό, στολισμένα με εκτύπωση το ένα και χαρτοπετσέτα το άλλο (άντε και λίγη ζωγραφική τριγύρω….).

  Τώρα που η μαϊμού πήρε φόρα, ετοιμάζει κι άλλα κρεματζούλια, αυτή τη φορά από ζύμη, γιατί της ταιριάζει πολύ ο πλάστης και προτιμάει να καλλιτεχνίζεται με τα ζυμάρια, αντί να στρωθεί και να κάνει καμιά κολοκυθοτυρόπιτα.

Κρατείστε λοιπόν την περιέργειά σας και την αγωνία σας…..μέχρι να ετοιμαστούν τα έργα και η νέα ανάρτηση.

Μέχρι τότε, σας ασπάζομαι και σας εύχομαι καλά μπάνια…..

H ΣΑΝΤΥ

Όπως η κόρη η μικρή, έχει μεγάλο έρωτα με τις γάτες......έτσι κι ο γιος έχει με τους σκύλους. Από πολύ μικρός μας παρακαλούσε να πάρουμε έναν στο σπίτι αλλά δεν του κάναμε το χατήρι. Του είχε μείνει λοιπόν σαν απωθημένο κι έτσι πριν δύο περίπου χρόνια μας κουβάλησε ένα μωρό πίτμπουλ, κανελλί με λευκό και ροζ μύτη.

Σαν μωρό ήταν πανέμορφο και αξιαγάπητο. Εμένα βέβαια από τότε με είχαν ζώσει τα φίδια γιατί είχα ακούσει πολλά για τη φήμη που το συνόδευε.......Όταν μάλιστα από μωρό ακόμα είχε αρχίσει να κατασπαράζει ό,τι έβρισκε μπροστά του, θεωρούσα ότι ήταν ζήτημα χρόνου ν’ αρχίσει να κόβει και μεζέδες από τα...... μέλη μας.

Μας έλεγαν ότι μόλις ενηλικιωθεί θα σταματήσει αυτό το σπορ, αλλά δυστυχώς ακόμα και σήμερα που κοντεύει να γίνει δύο ετών......μετράμε απώλειες.

Ο κατάλογος μακρύς. Θα αναφέρω ενδεικτικά ότι  κατέφαγε....

- Τα ξύλινα πόμολα μιας συρταριέρας......

- Τα κουμπιά από βακελίτη μιας παλιάς γραφομηχανής......

- Τις πλαστικές λαβές από όλα τα κλαδευτήρια μου (στο μέταλλο σταμάτησε).....

- Διάφορα λούτρινα κουκλιά και ζώα (φτερά και πούπουλα τα έκανε...)

- Τον τοίχο από τσιμεντοσανίδα μιας αποθήκης στην ταράτσα.......

- Καινούρια παπούτσια των κοριτσιών (πανύψηλες πλατφόρμες έγιναν ...φλατ)....

- Το ξύλινο σπιτάκι της το έκανε καλοκαιρινό (κάμπριο λέμε......)....

- Αμέτρητες πλαστικές γλάστρες και πιάτα....

- Τα λάστιχα και τους χαλκοσωλήνες των ηλιακών στην ταράτσα.....

Κι ένα σωρό άλλα αντικείμενα......ων ουκ έστι αριθμός.

Και να πεις ότι είναι κάποιος σπουδαίος φύλακας και μας προστατεύει ??????.....Τσάμπα το τρώει το φαϊ της. Μόλις δει μουσαφίρη ανεβαίνει επάνω του και τον τρελαίνει στο γλύψιμο. Από τα αυτιά μέχρι τα πόδια......Ούτε απειλές, ούτε γαυγίσματα .......μόνο τρελές χαρές και παιχνίδια.

Σας αφιερώνω τις φωτογραφίες της για να δείτε τη μούρη της κυρίας........

 Έτσι την πρωτογνωρίσαμε......μικρή και τριανταφυλλένια......

 

Το πονηρό το μάτι που μας παρακολουθεί μέσα από το γιαλί, το βλέπετε ???

Μιλάμε για μεγάλο νούμερο........Αν δεν της βγάλεις τα γιαλιά μπορεί να τα φοράει μέχρι τη νύχτα......

Κι εκεί που δεν είχαμε ποτέ κατοικίδιο,  από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σχετικά πρόσφατα......καταλήξαμε με Μίκα, Πάκη, Σάντυ.....και μακάρι να με λυπηθεί ο Θεός και να σταματήσει το πράγμα εδώ, γιατί με βλέπω να γίνομαι η......Μπριζίτ Μπαρντό του Σαρωνικού.

Φιλιά πολλά.......

 

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟ ΣΤΕΚΙ

Αυτή την εποχή, όπως κάθε καλοκαίρι, εδώ και πολλά πολλά χρόνια, κατοικοεδρεύω στο εξοχικό, όπου και έχω μεταφέρει τις πάσης φύσεως δραστηριότητές μου. Εκτός από τις καθημερινές μου δουλειές ρουτίνας, ασχολούμαι με την κηπουρική, διάφορα μαστορέματα και όταν περισσεύει λίγος χρόνος και με τα καλλιτεχνικά μου. Σπανιότατα δε (δυστυχώς), βουτάω τον ....ούχο και πάμε και για καμιά θαλασσινή βουτιά.

Οι ώρες όμως που πραγματικά μακαρίζω την καλή  μου τύχη να ζω στην εξοχή, είναι οι απογευματινές. Τότε, παρατάω ό,τι έχει να κάνει με το εσωτερικό του σπιτιού και πιάνω....στασίδι στην αυλή. Για να την κάνω μάλιστα πιο ελκυστική και απολαυστική έχω  δημιουργήσει ένα ωραίο στέκι όπου, πίνουμε τον απογευματινό καφέ μας, εγώ κάνω τα εργόχειρά μου, τα καλλιτεχνικά μου, δεχόμαστε τις επισκέψεις μας, ακούμε την αγαπημένη μας μουσική και όταν νυχτώσει ανάβουμε τα κεράκια μας και ρομαντζάρουμε.....

Προ καιρού μάλιστα είχα βρει πεταμένα στο δρόμο κάποια χοντρά αφρολεξένια μαξιλάρια, τα οποία μάζεψα, καθάρισα, τα έντυσα με κάποια παλιά καλύμματα (γι’ αυτό δεν πετάμε τίποτα.....) και τα έβαλα πάνω σε ένα ντιβανάκι με διάφορα πολύχρωμα μαξιλαράκια που τα έκανα από παλιά μακό μπλουζάκια των παιδιών.

Το στέκι μου έγινε με όποια υλικά είχα, με κέφι και δημιουργική διάθεση και κάθε απόγευμα και βράδυ με περιμένει να το απολαμβάνω......

Συγχωρείστε με για τον κενό τοίχο και το διαλυμένο διακοσμητικό. Στο εργαστήρι επικρατεί αναβρασμός δημιουργίας κι ετοιμάζονται διάφορα στολίδια που θα εκθέσω προσεχώς......θα δείτε.

Εύχομαι σε όλους καλό καλοκαίρι,

Καλό μήνα Ιούλιο να περάσουμε χωρίς φωτιές και καύσωνες,

Και σας στέλνω πολλά δροσερά φιλιά από την αυλή μου.