ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ....

Από μικρή είχε ένα μεγάλο όνειρο......

 Όταν θα ερχόταν η ώρα, θα ήθελε ν’ αφήσει το χωριό της και να παντρευτεί στην Αθήνα.΄Ετσι είχαν κάνει πολλές συμπατριώτισσές της...έτσι είχε κάνει και η αμέσως  μεγαλύτερη αδελφή της (η ακόμα μεγαλύτερη  είχε ήδη παντρευτεί στο χωριό....ήταν ένας απλός, άγιος άνθρωπος, χωρίς ιδιαίτερες φιλοδοξίες όσον αφορά την αποκατάστασή της).

Έβλεπε λοιπόν τις «Αθηναίες» να έρχονται στο χωριό,  σε γιορτές και καλοκαιρινές διακοπές, με τους κοστουμαρισμένους συζύγους και τα αφράτα αρχοντόπαιδά τους, ντυμένες με τα ταγιεράκια τους  και στολισμένες με τα κοσμήματά τους (μερικές φορούσαν ακόμα και καπέλο με...βέλο) να φιγουράρουν στην εκκλησία το πρωί και το βραδάκι στα καφενεία του χωριού να τρώνε γλυκά του κουταλιού αυτές.....και «υποβρύχιο» τα αρχοντόπαιδα (οι κοστουμαρισμένοι φυσικά το τοπικό τσίπουρο).

Υπήρξε εξαιρετικά όμορφη και πάντα επεσκίαζε τις δύο μεγαλύτερες αδελφές της με αποτέλεσμα να μην της επιτρέπουν να τις συνοδεύει στις εξόδους τους για να μη γίνονται οδυνηρές...συγκρίσεις  (το  «δεύτερο» εμπόρευμα έπρεπε να φεύγει πρώτο.....η μικρότερη είχε καιρό).

Όταν λοιπόν η κακομοιρούλα στολιζόταν για να ακολουθήσει τις μεγαλύτερες στη βόλτα, η μάνα της και η γιαγιά της (και σίγουρα και οι μεγαλύτερες υποψήφιες...) την απόπαιρναν και της έλεγαν «κάτω εσύ τα....τσατσάρια» (δηλ. εσύ μη χτενίζεσαι....δεν έχει έξοδο για σένα).

Προξενιά είχε πάρα πολλά, αλλά τί να το κάνεις ?????.....Οι περισσότεροι υποψήφιοι ήσαν ή τσοπάνηδες ή γεωργοί. Και δεν μπορούσε επ’ ουδενί να φανταστεί τον εαυτό της με χωριάτικα μισοφόρια (πιθανόν και κάνα...τσεμπέρι), να ετοιμάζει προσφάγια (κολατσιό) μέσα σε υφαντά ταγάρια, να μαζεύει ελιές...φακές... ρόβη και λαθούρια μαζί με το γεωργό ή  ν’ αρμέγει πρόβατα και να κάνει φορμαέλες και ...ψιμοτύρια μαζί με τον τσοπάνο.

Εκτός αυτού πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν και το γεγονός ότι εκτός από όμορφη ήταν κομψή και καλλιεργημένη.  Και παρ΄όλο που πολλές φορές ντυνόταν με τα ρούχα των μεγαλύτερων αδελφών της, περπατούσε και....φυσούσε. Είχε λοιπόν και κάποια προξενιά αξιόλογου επιπέδου,  αλλά επειδή οι υποψήφιοι είχαν την ηλικία του πατέρα της....ή είχαν κάποιο βεβαρυμένο οικογενειακό ιστορικό....απορρίπτονταν.

Έτσι λοιπόν δεν έχανε ευκαιρία να κατεβαίνει στην Αθήνα, στην παντρεμένη αδελφή της, τάχα να τη βοηθήσει με τα μωρά και  με την τρελλή προσδοκία να βρει τον γαμπρό των ονείρων της.

Και φυσικά η ευκαιρία δεν άργησε να βρεθεί. Στην αρχή τη διπλάρωσαν κάποιοι γαμπροί Αθηναίοι μεν αλλά με επαγγέλματα όχι τόσο κολακευτικά. Σιγά να μην έπαιρνε...τραβαγιέρη (οδηγό στα τραμ της εποχής).....μεγαλομπακάλη (την ταινία ο «μπακαλόγατος» την ξέρετε όλοι....).....ή οδηγό τρίκυκλης μοτοσυκέτας («Εκτελούντε Μεταφορέ»). Αυτηνής τα όνειρά της ξεκινούσαν από δημόσιο υπάλληλο και άνω (πέρα από το prestige, έπρεπε και να εξασφαλιστεί δια βίου). 

Τον δημόσιο υπάλληλο που πάντα ονειρευόταν λοιπόν τον συνάντησε στην Αθήνα σε μια βάφτιση. Ο υποψήφιος ήταν φίλος της οικογένειας του μωρού. Την είδε κι έπεσε ξερός. Εκείνη φορούσε ένα κόκκινο φορεματάκι και η κατάμαυρη κοτσίδα της στόλιζε σαν στέμμα το κεφάλι της. Στα χέρια της κρατούσε μια λεπτή εσάρπα (Φινόπωρο γαρ ...) και στα πόδια της φορούσε ψηλοτάκουνα δίσολα πέδιλα με μπαρέτα.....Μια πανέμορφη μελαχροινή οπτασία. 

Της έστειλε αμέσως προξενιά κι έγινε η πρώτη επίσημη συνάντηση στο σπίτι της παντρεμένης αδελφής της. Ο γαμπρός της έπαιζε το ρόλο και του οικοδεσπότη αλλά και του κηδεμόνα της υποψήφιας νύφης.

Πριν γίνει η συνάντηση, η αδελφή της με τις φίλες της φρόντισαν να τη σουλουπώσουν ....κατά το δοκούν. Την πήγαν κομμωτήριο, της έκοψαν την παχιά μαύρη κοτσίδα της και της έκαναν...περμανάντ. Την στόλισαν και της έβαλαν κι ένα κατακόκκινο κραιγιόν.

 Ο υποψήφιος μπαίνοντας, τη βλέπει και νιώθει να του έρχεται το....εγκεφαλικό. Και είχε δίκιο ο χριστιανός.....γιατί «άλλη του δείξανε....και άλλη του μπήξανε». Βέβαια, όπως και να το κάνουμε η ομορφιά....είναι ομορφιά. Και είπε το «ναι».....με δύο όρους (για αρχή....μετά έβαλε κι άλλους). Ο πρώτος όρος έλεγε ότι το μαλλί θα επανερχόταν στην φυσική του κατάσταση και ο δεύτερος δεν ήταν μόνο προφορικός.....είχε και δράση. Σηκώθηκε, έβγαλε το πάνινο μαντηλάκι του από το μικρό του το τσεπάκι.....την πλησίασε.....της σκούπισε το κόκκινο κραιγιόν από τα σαστισμένα χειλάκια της...τη φίλησε...και δείχνοντας τα υπολείμματα της μπογιάς στο μαντηλάκι του.....της είπε «ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΑΛΕΙΣ ΠΟΤΕ....». Κι εκείνη, με χαμηλωμένα τα μάτια της του είπε ...ΟΠΩΣ ΘΕΣ....(σιγά να μην έχανε τον Αθηναίο δημόσιο υπάλληλο για ένα παλιοκραιγιόν).

Και πράγματι, μπορεί για πρακτικούς λόγους να είχε πάντα κοντό το μαλλάκι της, όμως δεν το έβαψε ποτέ και όχι μόνον δεν ξανάβαψε τα χείλη της αλλά δεν χρησιμοποίησε κανένα απολύτως καλλυντικό πέρα από την κολώνια της.

 

Σαν σήμερα λοιπόν, στις 25 Σεπτεμβρίου του 1949 στον (παλιό) Άγιο Ιωάννη της λεωφ.Βουλιαγμένης ένωσαν τις ζωές τους οι γονείς μου .....και σας αφιερώνω την ιστορία της γνωριμίας τους.

Να είστε καλά.....πολλά πολλά φιλιά.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΔΙΣΚΟΥ.....

 

Ο δίσκος ήταν δώρο στο γάμο μου.  Θα μου πείτε τί δώρο ήταν αυτό......Απλό και φτηνό. Αλλά τότε, δηλαδή πριν από περίπου 40 χρόνια, τέτοια ήταν τα γαμήλια δώρα. Απλά και πρακτικά. Να σκεφτείτε ότι μια από τις καλύτερες φίλες μου,  μου είχε κάνει δώρο ένα μπρίκι κι ένα κατσαρόλι, τα οποία χρησιμοποιώ ακόμα.  Αφήστε τις κατσαρόλες, τα τηγάνια και τα ηλεκτρικά σίδερα. Θυμάμαι που άλλαξα πέντε σίδερα για να πάρω πιάτα να τρώμε.....

Αργότερα πλάκωσαν τα φακελάκια με τα μπόλικα χαρτονομίσματα, οι λίστες γάμου στα ακριβά καταστήματα, οι δεξιώσεις σε πολυτελή ξενοδοχεία δίπλα στις πισίνες και τέλος τα νταβαντούρια στα κτήματα με τα γκαζόνια και τις ροτόντες......

Στην αρχή λοιπόν τον χρησιμοποιούσα όπως ήταν, στολισμένο όμως με το ανάλογο πετσετάκι, πλεγμένο με το βελονάκι βεβαίως-βεβαίως, αλλά πολύ γρήγορα, όταν βγήκαν άλλοι δίσκοι στη μόδα, τον παράτησα και μου φαινόταν τόσο άσχημος που ντρεπόμουν να τον χαρίσω ακόμα και σε κάνα χριστουγεννιάτικο μπαζάρ μαζί με άλλα τζάτζαλα μάτζαλα που δε χρειαζόμουν πια.

Φέτος το καλοκαίρι όμως που πέρασα  φάση πολλών πειραματισμών πάνω σε διάφορες τεχνικές,  είπα να του δώσω μια τελευταία ευκαιρία αφού έτσι κι αλλιώς τον είχα για πέταμα.

Τον αστάρωσα με αστάρι για μέταλλα και μετά τον έβαψα με δυο χρώματα. Συγκεκριμένα τον πασάλειψα με μπορντώ και πράσινο πετρόλ, με ακανόνιστες πινελιές κι ενώ το πρώτο χρώμα ήταν ακόμα υγρό.

Σκέφτηκα να του κάνω στο κέντρο κι ένα θέμα με ντεκουπάζ γιαυτό τον πέρασα με λίγο εκρού χρώμα στο σημείο που θα κολλούσα το μοτίβο μου. Διάλεξα τα ρόδια που είναι από τα πιο αγαπημένα μου θέματα......

Οταν στέγνωσε καλά τον πέρασα με λίγο χρυσαφί χρώμα και στο τέλος τον βερνίκωσα με βερνίκι νερού σατινέ.

Έτσι όπως τον μεταμόρφωσα μου αρέσει πάρα πολύ  και θα τον έχω και για σερβίρισμα αλλά και για στόλισμα.

Πιστεύω ότι θα αρέσει και σε σας......Φιλιά.

ΠΩΣ ΠΕΡΑΣΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Εγώ το καλοκαίρι το πέρασα στο εξοχικό του παππού και της γιαγιάς στην Παλιά Φώκια.  Εκεί οι παππούδες μου έχουν ένα μεγάλο σπίτι με μεγάλο κήπο και μου αρέσει να πηγαίνω κάθε καλοκαίρι.

Το πρωϊ δεν σηκωνόμαστε πολύ νωρίς γιατί η γιαγιά μου είναι πολύ μαχμουρλού και αργεί να ξυπνήσει. Πάντως μας ετοίμαζε ένα ωραίο πρωϊνό, και αφού έκανε τις πρωϊνές δουλειές της, πηγαίναμε στη θάλασσα που απέχει από το σπίτι περίπου ένα χιλιόμετρο.

Στη γιαγιά μου άρεσε να κολυμπάει με βατραχοπέδιλα γιατί έτσι έχει συνηθίσει από τότε που ήταν νέα αλλά και γιατί με αυτά έκρυβε  την κοιλιά της μέχρι τη στιγμή που θα βυθιζόταν στο νερό. Επίσης την ώρα που είναι στη θάλασσα φοράει απαραιτήτως γυαλιά ηλίου (μυωπίας) για να βλέπει πού έχουμε αφήσει τα πράγματά μας  και καπέλο για να μην κάψει ο ήλιος το πρόσωπό της.

Μετά γυρίζαμε σπίτι, τρώγαμε και ξαπλώναμε γιατί η γιαγιά μου έλεγε ότι ο μεσημεριανός ύπνος είναι πολύ ωφέλιμος για την επιδερμίδα της, γιατί θέλει να φαίνεται νέα και ωραία (ακόμα....).

 Η γιαγιά μου σχεδόν κάθε απόγευμα  μπλεκόταν με τα λάστιχα του κήπου και πότιζε ενώ ο παππούς μου καθόταν σε μια πολυθρόνα και όλο  μουρμούραγε για το λογαριασμό του νερού.....

Στο πίσω μέρος του σπιτιού είχε φτιάξει κι έναν μικρό λαχανόκηπο αλλά φέτος δεν είχε καθόλου επιτυχία η παραγωγή της γιατί μάζεψε μόνον ένα μικρό αγγούρι και η γιαγιά μου (που της αρέσουν πολύ τα αγγούρια....) ήταν έξω φρενών και ορκίστηκε ότι άλλη χρονιά δεν θα ξαναφυτέψει τίποτα.....και γκρίνιαζε για το νερό που χάλασε.

Μερικές φορές έμπαινε και σε ένα μικρό δωμάτιο της αυλής που το έλεγε «ξενώνα» κι έκανε τα καλλιτεχνικά της. Πάντως αυτό το δωμάτιο μόνον ξενώνας δεν ήταν γιατί  εκεί μέσα γινόταν της μουρλής από τα πράγματα που έχει μαζέψει η γιαγιά μου για τις καλλιτεχνίες της και ο παππούς μου τα έλεγε «σαβούρες».

Τις καθημερινές η γιαγιά μαγείρευε απλά φαγητά και κυρίως σαλάτες για να έχει περισσότερο χρόνο αλλά το Σαββατοκύριακο που μαζευόντουσαν όλα τα παιδιά της έκανε κάτι ταψάρες με παστίτσιο ή γεμιστά και κρέατα στο φούρνο και παγωτά και γλυκά ψυγείου. Μετά την έπιαναν οι τεμπελιές της και μας νεροπέρναγε εμένα και τον παππού μου με σαλάτες και ομελέτες.....

Πάντως τον ελεύθερο χρόνο της έκανε πολλά πράγματα από αυτά που κάνει κάθε καλοκαίρι. ‘Εκανε, ας πούμε, πολλά λικέρ, φράουλα, βύσσινο, βερύκοκκο και δυόσμο. Τα έβαζε σε μεγάλες γυάλες στο ταρατσάκι της αυλής για να τα βλέπει ο ήλιος και να ωριμάζουν σιγά σιγά.

‘Εκανε και ωραία σπιτική λεμονάδα από τα λεμόνια του κήπου της.

Επίσης έκανε και πολλές μαρμελάδες.....φράουλα, βερύκοκκο, ροδάκινο που τις τρώγαμε στο πρωϊνό μας αλλά και χάριζε στις φίλες της.

 Γλυκά του κουταλιού έκανε μόνον νεραντζάκι πράσινο από τα δέντρα της αλλά, αυτή τη φορά, δεν το ξεπίκρισε πολύ και είπε ότι δεν την πειράζει γιατί κάνει καλό στο στομάχι της και μάλλον θα το φάει μόνη της σιγά σιγά. Πάντως ο παππούς μου που το δοκίμασε, μετά το έφτυσε και μετά έπινε όλο νερό και μασούλαγε καραμέλες για να συνέλθει από την πίκρα.....

Τον Αύγουστο μαζέψαμε και τα σύκα από την συκιά μας  αλλά δεν μπορέσαμε να μαζέψουμε και τη γιαγιά από τα σύκα γιατί δεν πρέπει να τρώει πολλά γιατί της κάνουν κακό στην υγεία της.

Μετά ήλθε ο καιρός να μαζέψουμε τα φυστίκια και τα αμύγδαλα. Αυτά τα περιποιήθηκε ιδιαιτέρως ο παππούς μου γιατί τον βάζαμε να τα καθαρίζει κι αυτός τα έτρωγε και η γιαγιά γκρίνιαζε γιατί τα ήθελε για τα γλυκά της.....

Κάθε απόγευμα πηγαίναμε βόλτα με τον Πάκη, το σκυλάκι της γιαγιάς, που είναι πολύ χαριτωμένο και παιχνιδιάρικο και ο παππούς μου του έχει μεγάλη αδυναμία.

 

   

Τα βράδια καθόμαστε στην αυλή που η γιαγιά μου την έχει φτιάξει πολύ όμορφη και την έλεγε «καλοκαιρινό στέκι» και ακούγαμε μουσική και βλέπαμε και τηλεόραση. Μάλιστα η γιαγιά μου, αργά το βράδυ, έβλεπε κι ένα τούρκικο σήριαλ που της άρεσε πολύ αλλά χαμήλωνε την ένταση για να μη την ακούνε οι γείτονες και μου έλεγε να μην λέω σε κανέναν ότι το βλέπει.

Μόλις τελείωνε το έργο της καθόταν στο κομπιούτερ της κι έγραφε μηνύματα στις φίλες της και μετά έπαιζε και κάτι παιχνίδια που έσπαγε κάτι φούσκες (μεγάλη γυναίκα....) και νικούσε τις φίλες της και χαιρόταν πολύ. Στο μεταξύ ο παππούς ροχάλιζε στην πολυθρόνα του κι εγώ στον καναπέ και μετά μας έβαζε στο σπίτι για ύπνο....σηκωτούς.

‘Ετσι πέρασα το καλοκαίρι μου στο εξοχικό των παππούδων μου και θα περιμένω με χαρά το επόμενο καλοκαίρι για να το περάσω πάλι μαζί τους. Γιατί η γιαγιά μου έχει μεγάλη πλάκα....και πέρασα όμορφα.

(Κι εγώ θα περιμένω τον καιρό που θα αποκτήσω εγγόνι για να γράφει τέτοιες εκθέσεις.....γιατί, για όσους δεν με ξέρετε καλά.....σας την έσκασα)

Φιλιά πολλά, καλό φθινόπωρο και καλή σχολική χρονιά σε όλα τα παιδιά που σπουδάζουν.

ΣΤΟΥ ΓΙΑΛΟΥ ΤΑ ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ......

Σίγουρα όλοι θα έχετε κάποτε σιγοτραγουδήσει το γνωστό τραγουδάκι με τα καβουράκια, που εμένα πολύ μου άρεσε όταν το άκουγα μικρή, και μάλιστα θυμάμαι ότι μέχρι κλάμα είχα ρίξει που τα είχε παρατήσει η μάνα τους. 

Όταν η κυρία Καβουρίνα, παράτησε τα παιδιά της στα βοτσαλάκια, και την κοπάνησε με τον Σπάρο, πήγα εγώ και τα μάζεψα κι άρχισα να τα ζωγραφίζω......(τα βοτσαλάκια, όχι τα καβουράκια).

Ξεκίνησα λοιπόν να ζωγραφίζω βότσαλα στις καλοκαιρινές διακοπές μας,  όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά κι έψαχνα διάφορους τρόπους  για να τα απασχολώ δημιουργικά.

Αφορμή στάθηκε ένα μικρό βιβλιαράκι με οδηγίες και φωτογραφίες από πανέμορφα ζωγραφισμένα βοτσαλάκια.

Κάποια σώζονται μέχρι σήμερα και στολίζουν διάφορα σημεία της αυλής. Είναι έργα της κόρης της μικρής που έχει ιδιαίτερο ταλέντο σε καλλιτεχνίες. Μάλιστα από μικρή έλεγε ότι κι εγώ σ’ αυτήν έμοιασα και πήρα τα ταλέντα της…..χα χα χα.

Φέτος όμως είπα να ξαναθυμηθώ την «παλιά μου τέχνη…κόσκινο» και ν’ αρχίσω να αξιοποιώ λίγο τους τόνους πέτρας που έχω μαζέψει τα τελευταία καλοκαίρια και να περάσω όμορφα, δημιουργικά απογεύματα στην αυλή μου.

 

Τα ζωγράφισα με ακρυλικά ή με ειδικά χρώματα πέτρας και φυσικά στο τέλος τα βερνίκωσα καλά για ν΄αντέξουν στους καιρούς……

Καλό μήνα και Καλό Φθινόπωρο σε όλους. Φιλιά.......