ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ......

Δεν πρόκειται να κάνω γκρίνιες για την οικονομική κρίση και την κακή ψυχολογική μας διάθεση. Όοοοοοχιιιιιι......δεν πρόκειται να τους κάνω το χατήρι. Έτσι κι αλλιώς εμένα τα Χριστούγεννα μου προκαλούσαν πάντα μια ελαφρά μελαγχολική διάθεση και μάλιστα από τότε που μεγάλωσαν τα παιδιά μου, δεν είχα και σπουδαίο κίνητρο για δημιουργία γιορτινής ατμόσφαιρας.

Αυτό που θυμάμαι πάντα ήταν το πολύ τρέξιμο, τα έξοδα, τα ψώνια, τα δώρα και το άγχος να τους ευχαριστήσω όλους.

Τώρα όμως που έχω απλοποιήσει τα περισσότερα πράγματα της ζωής μου, αρκούμαι σε έναν απλό στολισμό του σπιτιού μου και στη διοργάνωση των οικογενειακών τραπεζιών. Αυτά έτσι κι αλλιώς δεν τα γλυτώνω με τίποτα.....

Πιστεύω όμως πως όταν ο Θεός με αξιώσει ν’αποκτήσω εγγόνια, οι χαρούμενες γιορτινές μέρες θα έχουν άλλη διάσταση. Η παρουσία μικρών παιδιών σε συμπαρασύρει να βλέπεις τις γιορτές με άλλο μάτι.....Όσοι έχουν μικρά παιδάκια ή εγγονάκια, σίγουρα καταλαβαίνουν τί εννοώ.....

Όμως, έτσι «για το καλό» που έλεγε και η μάνα μου (εκεί να δείτε με τι φωταψίες και....βεγγαλικά γιόρταζε τα Χριστούγεννα και απορούσαμε πού έβρισκε το κέφι) κάθε χρόνο κάνω κάποια extra πράγματα για να είμαι κάπως στο πνεύμα των ημερών.

Ετοιμάζω λοιπόν ένα μίνι λευκό (και φαλακρό) δεντράκι που το έχω πολλά χρόνια αλλά εμένα μ’αρέσει πολύ (στο τέλος διπλώνει και μαζεύεται μαζί με τα φιογκάκια του στο πιτς...φυτίλι).

Στολίζω τις πιατέλες μου με τα ρόδια μου και τις  μπάλες μου που έχω κάνει από χαρτοπολτό.....

Ανάβω τα ρεσώ μου μέσα στα ποτήρια που έχω κάνει με ριζόχαρτο......

Κι ενώ όλος ο κόσμος κοντεύει να ...πτωχεύσει, εγώ φέτος απόκτησα κι ένα ολόκληρο χωριό και καταπάτησα και το δασάκι που ήταν από πίσω του......

Οι κόρες κάνουν ωραία μελομακάρονα κι εγώ κουραμπιέδες (αλλά κρατάνε μέχρι να βγάλω τη φωτογραφία.....μετά μετατρέπονται σε  «μαγική εικόνα», δηλ. εξαφανίζονται).

Τελικά μου φαίνεται ότι κάνω αρκετά πράγματα για τα Χριστούγεννα. Μήπως είμαι......Τραβάτε με κι ας κλαίω ??????......

Εύχομαι σε όλους Χρόνια Πολλά και Καλά. Με Υγεία, Αλληλεγγύη και κυρίως Ελπίδααααααα.....

Και του χρόνου να είμαστε ακόμα καλύτερα.

ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΝΤΟΥΛΑΠΙ

Στο σπίτι, όταν αναφερόμαστε σ’αυτό, λέμε  «...εκείνο το παλιοντούλαπο που είχαμε παλιά την τηλεόραση». Γιατί τώρα η τηλεόραση έχει αναβαθμιστεί κι έχει πιάσει άλλο στασίδι, πιο μοντέρνο.

Αυτό λοιπόν το παλιό ντουλάπι σήκωνε για χρόνια το βάρος μια παλιάς τηλεόρασης (σκέτη γκουμούτσα) και τα έβγαλε πέρα παληκαρίσια. Από κάτω δε, στα ραφάκια του φιλοξενούσε το πλήθος των περιοδικών μου («Πρακτική», «Εκείνη», «Εργόχειρο», «Εγώ και το πλέξιμο»....και το Κέντημα, και το Ράψιμο, και το Βελονάκι, περάσαμε κι αυτές τις φάσεις κάποτε, μανιωδώς....)

Μετά παροπλίστηκε και πέρασε στη βεράντα με καύσωνες και με χιονιάδες....με τέτοια αχαριστία πληρώθηκε το κακόμοιρο για 2-3 χρονάκια.

Ομως φέτος που γιορτάζω το Έτος Αναπαλαίωσης παλιών Επίπλων ήλθε η σειρά του για μεταμόρφωση.

Πριν προχωρήσω πρέπει να αναφέρω ότι το εν λόγω επιπλάκι ήταν έργο του συζύγου ο οποίος εκείνη τη εποχή δήλωνε, εκτός από χτίστης, ηλεκτρολόγος και υδραυλικός,....και μαραγκός. Φυσικά τα σχέδια ήταν  δικά μου γιατί είχα κακούς σκοπούς (κάπου έπρεπε να βολέψω όλη εκείνη την προίκα των περιοδικών). Γι’αυτό του είχα πει να το κάνει πολύ στιβαρό κι αυτός φρόντισε να το κάνει...τεθωρακισμένο.

Ήταν από σουηδικό ξύλο στο φυσικό του χρώμα, περασμένο με βερνίκι, όπως τα περισσότερα έπιπλα εκείνης της εποχής.

Τη μια μέρα λοιπόν το αστάρωσα με αστάρι νερού (2 χεράκια) και την επομένη το αποτελείωσα.

Θυμάμαι, εκείνες τις μέρες εκανε αρκετό κρύο και ο βοριάς σάρωνε τη βεράντα, ενώ η τρελή έβαφε. Ευτυχώς που έχω καλαμωτή στο μπαλκόνι και δεν με έβλεπαν οι γείτονες (Για δες καιρό που διάλεξε...κλπ. κλπ.). Και δε ζει και η μάνα μου, που είχε λόγο στα πάντα για να με κατσαδιάσει (τόσες λιακάδες πέρασαν...σήμερα βρήκες να το βάψεις ?????... θα γελάει και ο κόσμος που σε βλέπει απ’ τα μπαλκόνια......αναποδιασμένη...χα χα χα).

Στο θέμα μας τώρα......

Το έβαψα με ριπολίνη νερού σατινέ.....μη με ρωτάτε την απόχρωση. Τη σκάρωσα μόνη μου. Πολύ λευκό, λίγο καφέ, λίγο μαύρο....κι έτοιμο το μπεζάκι που ήθελα.

Όταν το τελείωσα μου θύμιζε ντουλάπι κουζίνας, αδιάφορο, χωρίς προσωπικότητα και δεν μου άρεσε καθόλου.

Βούτηξα λοιπόν το πινέλο και το πασάλειψα σε πολλά σημεία με καφέ χρώμα και αμέσως μετά το πέρασα με το ρολό με το κυρίως χρώμα κι έσβησα γλυκά τις καφετιές πινελιές. Κι έγινε όπως ακριβώς το ήθελα. Του παλιού καιρού ……(vintage).

Πριν πιάσει η μεγάλη μπόρα (πού ‘σαι μάνα να με δεις και να μου ρίξεις κάνα μπινελίκι.....) το μετέφερα στο σαλόνι παρακαλώ, σε περίοπτη θέση (καλύτερη από αυτή της τηλεόρασης....) και το στόλισα με τις αγαπημένες μου πάπιες και τα κουτιά μου. Του άναψα κι ένα αμπαζουράκι, έτσι για ατμόσφαιρα, κι όποιος έμπαινε σπίτι και το έβλεπε άνοιγε το στόμα του σαν χάνος, σε ένα μακρόσυρτο ....αααααααααααααα.....

Tην επόμενη μέρα το στόλισα με τα πομολάκια του (είχαν αγοραστεί από παλιά αλλά τώρα βρήκαν τη θέση τους....) κι έκανα στα πορτάκια του κι ένα σχεδιάκι με στένσιλ και ακρυλικό στόκο.

Έτσι, για να μάθουν που είχαν φαγωθεί να το πετάξω (εδώ μαζεύουμε τα ξένα από τους κάδους....τα δικά μας θα πετάξουμε ?????....Τί λέμε τώρα....)

Καλό δεν έγινε ??????

XΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΧΩΡΙΟ

Την ιδέα την ξεσήκωσε η κόρη από την πασίγνωστη και δαιμόνια Martha Stewart και αφού εκτύπωσε το σχετικό πατρόν, την έφερε στο σπίτι για εκτέλεση.

Κόψαμε το πατρονάκι μας σε χαρτόνι.

Πρώτα τις προσόψεις των σπιτιών.............

Και μετά τα έλατα του δάσους που φυσικά βάφτηκαν πράσινα και μπήκαν πίσω από το χωριό, σαν φόντο... 

Η κόρη είχε την ιδέα να εκτυπώσει σχέδια με τουβλάκια για τα σπίτια (και να μην αφήσει σκέτα τα χαρτόνια που πρότεινε η Martha), που κολλήθηκαν στις προσόψεις τους και κεραμιδί χαρτονάκια για τις στέγες τους..............

Από την πίσω πλευρά των προσόψεων κολλήσαμε ριζόχαρτο για να βγαίνει γλυκά ο φωτισμός που βάλαμε.....(ξεχάσαμε να βγάλουμε φωτό με τα ριζόχαρτα από την πίσω πλευρά του χαρτονιού, συγχωρέστε μας....).

  

Άπαντα τοποθετήθηκαν σε μια χαρτονένια βάση, τα δεντράκια μάλιστα σε μια ημικυκλική διάταξη που τα βοηθάει να στέκονται όρθια.

Ανάψαμε ενδιάμεσα και 4-5 ρεσώ .....κι έτοιμη η χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα του χωριού (σκεφτόμαστε να βάλουμε αντί για ρεσώ, κάποια λαμπάκια, για να μην πάρει καμιά ώρα φωτιά το......Κορδελιό και μας δείξουνε τα δελτία ειδήσεων, Θεός φυλάξοι....)

Μας  πήρε δύο βραδάκια να το φτιάξουμε (έχουμε κι άλλες δουλειές.....) αλλά και σε ένα απογευματάκι μπορείτε να το σκαρώσετε.

Αν σας άρεσε κι ενδιαφέρεστε να το ξεσηκώσετε, ιδού και το σχετικό link……http://www.marthastewart.com/search/apachesolr_search/Christmas%20village.

Σας φιλούμε θερμά και αν προσπαθήσετε να το κάνετε......ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ.

Η ΜΑΥΡΗ ΚΑΛΛΟΝΗ

Επίσης θα μπορούσα να την ονομάσω .....η Πρέσβειρα της Ακτής του Ελεφαντοστού....ή  Η Σύζυγος του Φύλαρχου......και στην πιο συγκαταβατική  περίπτωση.....η γυναίκα του Μπάρμπα Μπεν.

Τέλος πάντων, όπως και να τη χαρακτηρίσω, είχα μεγάλη μανία να την δημιουργήσω από τότε που άρχισα να κάνω με χαρτοπολτό και προτομές (λέμε τώρα.....ο Θεός να τις πει).

Στην προηγούμενη απόπειρα που έκανα «Την Ωραία των Αθηνών» (θυμάστε ?????....είμαι τόσο τούβλο που δεν έμαθα ακόμα πώς να σας παραπέμπω αυτόματα σε προηγούμενες αναρτήσεις ) είχα παιδευτεί πολύ με το μακιγιάζ της και συγκεκριμένα με το χρώμα του δέρματος.

Είχα λοιπόν σκεφτεί από τότε,  ότι άμα θα έκανα την αραπίνα μου, το βάψιμο θα ήταν παιχνιδάκι. Αμ δε......ετούτη εδώ να δείτε πόσο με παίδεψε. Γιατί την ήθελα μεν μαύρη αλλά όχι και κατήμαυρη για να μη σκιάζομαι όταν θα μπαίνω στο σαλόνι ξαφνικά. Εκτός αυτού ήθελα η μαυρίλα της να έχει μια γλύκα, μια σοκολατί απόχρωση. Να ξεχωρίζουν και τα κατάμαυρα μπουκλάκια της στο κεφάλι, να μπορώ να της βάλω και λίγο ρουζ στα μαγουλάκια.

Τελικά, ύστερα από πολλές αλχημείες με τα χρώματα κατάφερα, να της δώσω το σοκολατί που μου αρέσει. Αυτό της σοκολάτας γάλακτος για την οποία μπορώ να χαρίσω όλο το βασίλειό μου (και να γλυτώσω κι από τα λογίς λογίς χαράτσια.....)

Όποτε την κοιτάζω μου ΄ρχεται να της ρίξω και μια δαγκωνιά. Τόσο πειστική έγινε (πολλές φορές τη μυρίζω κιόλας μήπως και πάρω τη δόση μου.....χα χα χα).

Απολαύστε τη, παρακολουθώντας τα διάφορα στάδια της κατασκευής της.......

 Σας στέλνω τα φιλιά μου.......και περιμένω την κριτική σας.