ΧΑΡΤΟΠΟΛΤΟΣ ( νέα συνταγή)

Όλα τα μέχρι σήμερα έργα μου, τα έκανα με την προηγούμενη συνταγή για χαρτοπολτό, που σας είχα δώσει παλαιότερα......αυτή με τις μουλιασμένες εφημερίδες ντε.....

Και αφού μου τέλειωσαν όλες οι ντάνες με τις παλιές εφημερίδες που προμηθευόμουν απ’όλους τους φίλους και γνωστούς....κι επειδή ανανέωση του υλικού δεν προβλέπεται γιατί άλλος λίγο, άλλος πολύ το ‘κοψε κι αυτό το έξοδο (δυστυχώς και για τον Τύπο αλλά και για μένα...), έπρεπε κάτι να κάνω για την εξεύρεση της πρώτης ύλης που μου χρειάζεται, για να συνεχίσω τα έργα μου.

Η καλή μου τύχη λοιπόν με βοήθησε να βρω το νέο υλικό μέσα από το διαδίκτυο. Όχι πως δεν το είχα ακουστά από παλιά αλλά να.....με τις παλιές εφημερίδες ένιωθα καλύτερα με την οικολογική μου συνείδηση.

Είχα ακούσει λοιπόν ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε από πίτουρα και διάφορα άλευρα μέχρι πριονίδια σε σκόνη από τα μαραγκούδικα της γειτονιάς και είχα δει απίστευτα βιντεάκια όπου διάφοροι καλλιτέχνες από μέρη της Ασίας κυρίως, τσαλαβουτάγανε με τα πόδια μέσα σε κάτι καζάνια κι έκαναν χαρτοπολτούς σαν να πατούσαν τα σταφύλια και πολλά άλλα γραφικά και φολκλορικά....

Ετσι κατέληξα στην παρασκευή χαρτοπολτού από χαρτί τουαλέτας που μου ταίριαζε καλύτερα (........??????) και με πόνο ψυχής άρχισα να ξετυλίγω ρολάκια ... να τα χώνω σε μια παλιά μαξιλαροθήκη...

 

...και να τα μουλιάζω σε ζεστό νερό.

Ακολούθως καλό στίψιμο της μαξιλαροθήκης (μαζί με το περιεχόμενο εννοείται) και μάδημα του υλικού σε πολύ μικρά κομματάκια για να εισχωρήσουν εύκολα οι κόλλες.

Από κόλλες βάζω κυρίως γλουτολίνη διαλυμένη φυσικά σε κρύο νερό (σαν παχύρρευστο τζελ), ατλακόλ ή κάποια άλλη ξυλόκολλα (δεν είναι απαραίτητο να είναι απ’αυτές που όταν στεγνώνουν γίνονται διάφανες), λίγο ακρυλικό στόκο (σε κρέμα) και πάντα λίγο λάδι φαγητού (καλύτερα αν είναι κάποιο σπορέλαιο).

Και για να πάρετε μια μικρή ιδέα, όσον αφορά τις αναλογίες, ιδού μια συνταγούλα να την έχετε για τυφλοσούρτη.

Ένα ρολό τουαλέτας (μουλιασμένο, μαδημένο κτλ.)

2 κουταλιές της σούπας γλουτολίνη

2        «                   «       ακρυλικό στόκο

2        «                   «       ατλακόλ

2        «                   «       σπορέλαιο

Αν δείτε ότι τα υγρά υλικά είναι λίγα και δεν βοηθάνε στο καλό ζύμωμα, προσθέστε ακόμα λίγη γλουτολίνη ή λίγο στόκο.

Μετά, πολύ καλό ζύμωμα για να ομογενοποιηθεί το υλικό  και είμαστε έτοιμοι για δημιουργία. 

Συμπέρασμα.

Ο τρόπος παρασκευής του υλικού είναι εύκολος και καθαρός, χωρίς πολλή διαδικασία, βρωμιά και ατσαλιά (με τις εφημερίδες γίνεται ο κακός χαμός στην κουζίνα.....ενώ παιντί έχει μαύρο νύχι.....για μέρες).

Το προϊόν είναι κατάλευκο και λείο και όταν στεγνώσει δεν απαιτεί πολλά πολλά στοκαρίσματα και τριψίματα.

Όσον αφορά τα έξοδα......εεεε....ας μην το κάνουμε θέμα. Το μόνο που κοστίζει είναι το χαρτί τουαλέτας,  γιατί και οι εφημερίδες  χρειάζονται όλα τα υπόλοιπα υλικά.

Με την πρώτη μου παρτίδα από το νέο υλικό έφτιαξα αυτό το κασπώ.

Αυτή τη φορά είπα να ξεφύγω λίγο από τα κλασικά σχήματα γι’αυτό το βλέπετε έτσι.....ποντικοφαγωμένο.

Και φυσικά στολίστηκε με μοτίβα χαρτοπετσέτας.

 

Εγώ λοιπόν που τσίριζα κάθε φορά που έβλεπα τα τέκνα να σπαταλούν ασυστόλως το χαρτί τουαλέτας, κατάντησα να θυσιάζω ολόκληρα ρολά  προς χάριν της τέχνης.

Αλλά χαλάλι της.....

Φιλιά σε όλους.

ΕΝΑΣ ΗΡΩΙΚΟΣ ΠΡΟΓΟΝΟΣ

Ήταν το μεγαλύτερο από τα έξι παιδιά ενός ιερωμένου που ήταν και ράφτης.  Πρέπει να γεννήθηκε στο χωριό της μάνας του, τους Μελισσουργούς της Άρτας. Η καταγωγή του όμως από τον πατέρα του ήταν το Παχτούρι Τρικάλων. Χωριό αργυροχρυσοχόων και κτηνοτρόφων, που το είχαν καταστρέψει οι ληστρικές συμμορίες Τουρκαλβανών.

Όταν το χωριό ανασυγκροτήθηκε πάλι, ο παπάς (και ράφτης...) πήρε την παπαδιά του και τα έξι παιδιά του και γύρισε στο χωριό του σαν εφημέριος.

Όμως ο παπάς απεβίωσε, σχετικά νέος, οπότε η παπαδιά με τα έξι ορφανά παπαδόπουλα γύρισε πίσω στο χωριό της (τους Μελισσουργούς) για να τη βοηθήσουν τ’αδέλφια της ν’αναστήσει τα παιδιά της.

Το μεγαλύτερο, ο Βασίλης, παιδί φιλοπρόοδο και σοβαρό,  εστάλη από τους θείους του στα Γιάννενα για να σπουδάσει στη Ζωσιμαία Σχολή.

Μετά πήγε στη Ρουμανία και στη Ρωσία, που ζούσαν άλλοι μπαρμπάδες του και εργάστηκε για χρόνια σαν γραμματικός (λογιστής) κοντά σε πλούσιους Ρώσους μεγαλέμπορους.

Κατά την επανάσταση του 1821, όπως όλοι οι Έλληνες της διασποράς που ήξεραν πέντε γράμματα, κατέβηκε στην Πατρίδα για να συνδράμει στην ανεξαρτησία της από τον Τουρκικό ζυγό.

   

(Η επίσημη σημαία -έμβλημα της Φιλικής Εταιρείας)

Πρέπει να ήταν μυημένος στους σκοπούς της Φιλικής Εταιρίας γι’αυτό κατατάχθηκε σαν γραμματικός και υπασπιστής του Καπετάν Γρηγόρη Λιακατά, που ήταν  γενναιότατος αλλά εντελώς αγράμματος όπως όλοι σχεδόν οι καπεταναίοι της Επανάστασης.

Κατά την πολιορκία του Μεσολογγίου, το σώμα του Καπετάν Λιακατά κλείσθηκε στο νησάκι Ντολμά, απέναντι από το Αιτωλικό και στην τελική ηρωϊκή τους έξοδο (28 Φεβρουαρίου 1826) σκοτώθηκαν οι περισσότεροι.  Μεταξύ αυτών και ο Καπετάν Λιακατάς  και ο υπασπιστής-γραμματικός....

    

Ο Βασίλης Παπαράπτης ήταν αδελφός του προπάππου μου Γεωργίου Παπαράπτη. Δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν άφησε δικούς του απογόνους, όμως όλοι εμείς, τα μικρανήψια του ακούγαμε πάντα από τους γονείς μας την ιστορία του από μικρά παιδιά και νιώθουμε πολύ περήφανοι.

Ο πατέρας μου όσο ζούσε φύλαγε με σεβασμό το καλαμάρι του και κάποια από τις παλάσκες του και τώρα που βρίσκονται στα δικά μου τα χέρια, σας τα παρουσιάζω και αφιερώνω αυτή την ανάρτηση στη μνήμη του.......

Ας είναι αιώνια.....

 

Με πατριωτικούς χαιρετισμούς (λόγω ημέρας και....καταγωγής).

Σας φιλώ.

ΚΑΡΝΑΒΑΛΙΑ......ΤΕΛΟΣ

Την Κυριακή που μας πέρασε αποχαιρετήσαμε τις Αποκριές και τα Καρναβάλια, κι εγώ η αναποδιασμένη, αντί να στρωθώ και να γράψω κάτι γι’αυτά στην ώρα τους, θυμήθηκα να κάνω ανάρτηση με ένα θέμα σχετικό, τώρα που τελείωσε το πανηγύρι.

Ο λόγος βέβαια, είναι ένα έργο που μου προέκυψε από το πουθενά, συγκεκριμένα από ένα λάθος που έκανα σε ένα έργο μου από χαρτοπολτό.

Είχα ξεκινήσει λοιπόν να σκαρώνω μία κυρία από το περασμένο καλοκαίρι. Κάθε τόσο την πασπάτευα για να της δώσω την τελική της μορφή. Όμως η κυρία κλώτσαγε. Μου έκανε τη δύσκολη. Τη μια ο λαιμός της, μακρύς και κοκκαλιάρικος σαν ξεπουπουλιασμένο φλαμίγκο της Πρέσπας. Την άλλη η κεφάλα της που κάθε τόσο της πρόσθετα διάφορα....μαλλιά, κορδέλες, κότσους περίτεχνους. Ήρθε κι έγινε ένα τέρας της Κολάσεως. Δυσανάλογο με το μπούστο της, όλο μπάταρε πότε μπρος και πότε πίσω. Και μια μέρα μου έσπασε και την κούπα με τον καφέ μου και με έκανε και χάλια. Τότε είπα....μέχρις εδώ. Και βουτάω το ηλεκτρικό μαχαίρι της κουζίνας και της ρίχνω έναν αποκεφαλισμό....τύφλα να ‘χουν οι αποκεφαλισμοί του Σουλεϊμάν του Μεγαλοπρεπούς (πάλι καρφώθηκα.....). Μόνο που ο δήμιος ήταν τόσο ατζαμής που μάτωσαν και τα δαχτύλια του....  Κι έτσι έμεινα με ένα ακέφαλο μπούστο και μια ασώματο κεφαλή. Φυσικά δεν το πέταξα. Τόσο κόπο είχα κάνει....

Και μπαίνει εντός μου, που λέτε, το πνεύμα της Αποκριάς , την ώρα που έπνεε τα λοίσθια (η Αποκριά....) και μου υπαγόρευσε να το κάνω κεφάλι Αρλεκίνου.

 Η αρχική ιδέα μου να το βάψω μονόχρωμο σε μπρονζέ, σαν το μνημείο του Πολυτεχνείου και να στολίσω (λέμε τώρα...) ένα ράφι της βιβλιοθήκης, απορρίφθηκε  ομόφωνα από την προκριματική επιτροπή (είπαμε...τα τρία καμάρια μου), η οποία, επίσης ομόφωνα θεώρησε ότι έπρεπε να το πετάξω γιατί πολύ αγριευότανε όταν το έβλεπε πάνω στον πάγκο εργασίας.  Δεν περίμενα να έχει τέτοια εξέλιξη το έργο γι’αυτό και δεν φωτογράφησα το μακάβριο θέαμα πριν αρχίσω τους καλλωπισμούς.

Επειδή το κουζινομάχαιρο δεν υπάκουε, του είχε κάνει ένα λοξό κόψιμο (τζάμπα πήγαν τα μαθήματα από την τηλεοπτική σειρά...) οπότε σκέφτηκα να κάνω μία βάση για να το στηρίζει αλλά και να δίνει την εντύπωση του γιακά της στολής του αρλεκίνου (και να διασκεδάζει και την εντύπωση του αποκεφαλισμού....)

Γι’αυτό το σκοπό επιστρατεύτηκε ένα αλουμινένιο ταψάκι από μπακλλλλαβά (τελικά τίποτα δεν είναι τυχαίο....) που ντύθηκε κι αυτό με χαρτοπολτό και φυσικά ζωγραφίστηκε.

Και για να μην έχετε αγωνία τί απέγινε το ακέφαλο μπούστο, σας πληροφορώ ότι κατασκευάστηκε και τοποθετήθηκε νέα κεφαλή (σωστή αυτή τη φορά...) οπότε το έγκλημα καλύφθηκε (και παραγράφηκε) και το θρίλερ έλαβε τέλος.

Καλή Σαρακοστή να περάσουμε. Σας φιλώ.

ΠΩΣ ΠΕΡΝΑ Ο ΚΑΙΡΟΣ...

Χτες, 12 Μαρτίου συμπληρώθηκαν 10 χρόνια από τη μέρα που είπαμε στη μάνα μου  το στερνό αντίο....

Παρ’όλο που όλη τη μέρα, κάνοντας μηχανικά τις διάφορες δουλειές μου, την είχα συνέχεια στο μυαλό μου, δεν ήμουν σε φόρμα να γράψω κάτι γι’αυτό. ΄Αλλωστε πέρυσι, τέτοια μέρα, είχα κάνει μια αρκετά μεγάλη ανάρτηση, με αναμνήσεις από κείνη, χώρια τις διάφορες αναφορές που κάνω κατά καιρούς σε άλλες αναρτήσεις.

Στον χθεσινό απογευματινό μας καφέ με τα κορίτσια μου, τους θύμησα την επέτειο, είπαμε πέντε πράγματα για κείνη, και πάνω από τα αχνιστά φλυτζάνια μας  φροντίσαμε να κρύψουμε την υγρασία των ματιών μας....

Τους διηγήθηκα και το περιστατικό της προχτεσινής νύχτας (ξημέρωνε η επέτειος...) που ξαφνικά ένας δυνατός θόρυβος από το σαλόνι με έκανε να πεταχτώ από το κρεβάτι μου και να τρέξω να δω τί συμβαίνει. Ψάχνοντας από δω κι από κει βρήκα έναν μεγάλο πίνακα  που είχε πέσει στο πάτωμα. Ούτε το κρεμαστάρι του είχε βγει ούτε το γαντζάκι από τον τοίχο είχε ξεκολλήσει. Λουλούδια ήταν το θέμα του έργου.

 Τον ξανάβαλα στη θέση του κι ένιωσα να έχω πάρει ένα μήνυμα από κείνη....

Το βράδυ αργά με πήρε τηλέφωνο ο αδελφός μου ο μικρός. Με τσέκαρε αν είχα κάνει κόλλυβα το περασμένο Ψυχοσάββατο (της μοιάζει πάρα πολύ σε χαρακτήρα και τα συνηθίζει κάτι τέτοια ο πονηρός...) και οι κουβέντες μας περιστράφηκαν γύρω από κείνη. Στο τέλος ευχηθήκαμε «να είναι καλά εκεί που βρίσκεται» και είπαμε «καληνύχτα».

Επειδή όμως κάτι με τρώει από μέσα μου, είπα σήμερα να σας δείξω κάτι δικό της και συγκεκριμένα το πρώτο της ηλεκτρικό σίδερο, που το έχω φυλαγμένο, λες και ήξερα από τότε, ότι μια μέρα θα το μεταμόρφωνα....

Ζυγίζει περίπου 4 κιλά και θυμάμαι πως δεν με άφηνε να σιδερώνω γιατί ήταν πολύ βαρύ για μένα αλλά και γιατί αργούσα πολύ στο σιδέρωμα (πάντα ήμουν της λεπτομέρειας, σε αντίθεση με κείνη....) αλλά και γιατί έκαιγα πολύ ρεύμα. Χώρια τις κιτρινίλες και τα καψίματα στα ρούχα που έκανα εγώ η άπειρη παιδίσκη.

Επίσης θυμάμαι πως όταν ο πατέρας μου της πήρε ένα πιο σύγχρονο κι ελαφρύ (μέγας νεωτεριστής και γκατζετάκιας της εποχής....δεν υπήρχε νέο σκεύος που να μη της το είχε κουβαλήσει στο σπίτι) η κυρία μητέρα είχε ρίξει έναν θυελλώδη καβγά, αρνούμενη να παροπλίσει την παλιά γκουμούτσα της. Για τη χύτρα ταχύτητας που της κουβάλησε αργότερα θυμάμαι ότι τον είχε απειλήσει με διαζύγιο.  Πάντως ποτέ δεν την ακούσαμε να παραπονιέται για τενοντίτιδες και τα τοιαύτα....Τόσο πολύ του είχε πάρει  τον αέρα (του σίδερου....του πατέρα μου ΠΟΤΕ ΤΩΝ ΠΟΤΩΝ....χα χα χα). Και μπορείτε να φανταστείτε τί έγινε στο σπίτι όταν θελήσαμε να της πάρουμε και σίδερο με ατμό. Μέχρι ατμό έβγαζε από τα ρουθούνια της.....

Εγώ πάντως, ως καλή θυγάτηρ που αγαπά και σέβεται τα ενθυμήματα των γονιών της, φρεσκάρισα το εν λόγω μουσειακό είδος και του έδωσα μια πιο ανάλαφρη και ρομαντική εμφάνιση κι έτσι μπορώ να το έχω κάπου στολισμένο και να μου τη θυμίζει καθημερινά.....Του έκανα κρακελέ και ντεκουπάζ με ανθάκια γιατί πιστεύω ότι αυτά του ταιριάζουν....σαν τα άνθη του πίνακα που σωριάστηκε για να μου υπενθυμίσει την επέτειό της.....

 

 

 Ας είναι αιώνια η μνήμη της κι ας μας προστατεύει όπου κι αν βρίσκεται.

Σας φιλώ με αγάπη.....

.

ΠΛΕΚΤΗ ΠΑΤΑΝΙΑ

Την είχα κατασκευάσει πριν μερικά χρόνια και την είχα κρεμάσει πάνω από το κρεββάτι του γιου μου, που ακουμπούσε σε έναν βορεινό τοίχο.

Θυμάμαι την είχα κάνει με απομεινάρια μαλλιών πλεξίματος σε διάφορα χρώματα και χάριζε στο δωμάτιο μια χαρούμενη νότα λόγω των πολλών χρωμάτων της.

Έπλεξα αρκετά τετράγωνα , τα ένωσα μεταξύ τους με μαύρο μαλλάκι και μετά κόλλησα σε κάθε τετράγωνο ένα μικρό μοτίβο σαν λουλουδάκι.

Στην επάνω σειρά έπλεξα μαύρες τιράντες  και αφού τις πέρασα σε ένα καλάμι, την κρέμασα.

 

 Επίσης θυμάμαι ότι κάποια στιγμή που ο γιος σοβάρεψε και ήθελε στους τοίχους του να κρέμονται μοντέλα της φόρμουλα 1 καθώς και μοντέλα από τα ημερολόγια της.....PIRELLI,  μου την αποκάλεσε παιδική και γελοία και μου την  αποκαθήλωσε οπότε εγώ τη μετακόμισα στο εξοχικό και την κρέμασα πάνω από το δικό μου κεφαλάρι σαν πίνακα.

Τώρα είναι μαζεμένη και περιμένει μήπως ο πελαργός μας φέρει κάνα εγγόνι οπότε ευελπιστεί ότι στο μέλλον μπορεί να ξαναπάρει τη θέση της στον τοίχο κάποιου παιδικού δωματίου (ευσεβείς πόθοι της κατασκευάστριας που κάνει σχέδια χωρίς τον ξενοδόχο....).

 Κι άμα δεν τη θέλουνε, ξεκολλάμε τις τιράντες και τη μετατρέπουμε σε ένα ωραιότατο κουβερτάκι για τα πόδια της γιαγιάς.....που μέχρι να κρατήσει στα χέρια της εγγόνι μπορεί να έχει αποκτήσει εκτός των άλλων και... αρθριτικά. 

Η σημερινή ανάρτηση δεν παρουσιάζει κάτι το εξαιρετικό (άσε που είναι και παλιομοδίτικο το έργο...) αλλά επειδή καθυστερούν οι κατασκευές που ετοιμάζω τώρα, έπρεπε να βάλω κάτι.....σαν τα χορευτικά ανάμεσα στα σκετσάκια των επιθεωρήσεων. Για να σας ρίξω στάχτη στα μάτια ντε.....και να μη σας χάσω από πελάτες....

Πολλά φιλιά σε όλους......