ΤΖΙ ΤΖΙ ΜΠΥΡΑ (μοναδική....)

Είπαμε ότι φέτος το καλοκαίρι μπορεί να δημιούργησα ελάχιστα αλλά όλα κι όλα.....το διάβασμά μου το έκανα. Και όχι μόνο από βιβλία αλλά και από το άλλο....το ιντερνετικό.

Αργά το βραδάκι λοιπόν έκανα ανελλιπώς την τσάρκα μου στο διαδίκτυο για πληροφορίες και κυρίως χαλάρωση (όπου «χαλάρωση»...σκέψου σημάδεμα και σκάσιμο εκατομμυρίων φουσκών...τρακάρισμα και γκρεμοτσάκισμα χιλιάδων διαμαντιών...σημάδεμα και εξολόθρευση δεκάδων πτηνών και διάφορα τέτοια αιμοχαρή και θανατηφόρα στα οποία επιδόθηκα μετά μεγάλης μανίας και αϋπνίας).

Στον τομέα της πληροφόρησης όμως έμαθα ότι φέτος... «φορέθηκε» πολύ η τζιτζιμπύρα κι εντυπωσιάστηκα που σε αρκετές σελίδες βρήκα πληροφορίες για ελόγου της, την προέλευσή της αλλά και συνταγές για την παρασκευή της.

Κι αφού διανύουμε ακόμα το λεγόμενο «Μικρό Καλοκαιράκι» (η λέξη Φθινόπωρο φαίνεται δεν αρέσει στους περισσότερους γι’αυτό επινοούμε χαριτωμένα ψευδώνυμα...) σκέφτηκα

 να σας παρουσιάσω κι εγώ με τη σειρά μου το θέμα για να δείτε πόσο καλά το εμπέδωσα αλλά και να σας μεταφέρω το θαυμασμό μου αλλά και τη γνώση μου γι’αυτή τη συνταγή.

Διάβασα λοιπόν ότι η τζιτζιμπύρα διαδόθηκε στα Επτάνησα από τους Άγγλους αλλά άρεσε πολύ στους Επτανήσιους που την υιοθέτησαν και στη συνέχεια την έκαναν δικό τους τοπικό προϊόν.

Βούτηξα και τη συνταγή  κι έτσι φέτος για μας το καλοκαίρι θα μείνει στην ιστορία ως «Καλοκαίρι Τζιτζιμπύρας...2013»

Περνάω τάχιστα στη συνταγή.....

Για ένα πλαστικό μπουκάλι νερού του 1 ½  λίτρου θα χρειαστούμε

α) Ενα ποτήρι συμπυκνωμένο χυμό λεμονιού (μισό χυμό και μισό ζάχαρη.

β) Ενα κομμάτι φρέσκο τζίντζερ στο μέγεθος ενός καρυδιού πολτοποιημένο με λίγο νερό στο μούλτι.

γ) Ξερή μαγιά στη μύτη ενός κουταλιού του γλυκού (περίπου το 1/3)

Όλα τα παραπάνω τα βάζουμε στο πλαστικό μπουκάλι που είπαμε και συμπληρώνουμε με νερό (της βρύσης) αλλά δεν γεμίζουμε εντελώς...αφήνουμε κενό τρία περίπου δάχτυλα. Και κλείνουμε το πώμα πολύ καλά.....

Το αφήνουμε στον πάγκο της κουζίνας για περίπου 12 ώρες....ας πούμε από τις 10 το πρωί που το ετοιμάζουμε μέχρι τις 10 το βράδυ.

Θα παρατηρήσουμε ότι ενώ στην αρχή το μπουκάλι μας είναι μαλακό και ζουλιέται....όσο περνάει η ώρα και καθώς γίνεται η ζύμωση σκληραίνει πολύ και μέχρι το βράδυ έχει γίνει τούμπανο...

 Πριν πάμε για ύπνο το βάζουμε στο ψυγείο.....

Την άλλη μέρα το βγάζουμε....το βάζουμε μέσα στο νεροχύτη....και με εξαιρετική προσοχή αρχίζουμε να ξεσφίγγουμε το πώμα μέχρι να φύγει ο αέρας της ζύμωσης.

Αφού το ανοίξουμε εντελώς, το σουρώνουμε με ένα σουρωτήρι σε ένα άλλο καθαρό πλαστικό μπουκάλι....δοκιμάζουμε αν μας ικανοποιεί η γεύση του  (κυρίως μήπως θέλει λίγη παραπάνω ζάχαρη)...το βάζουμε στο ψυγείο και είναι έτοιμο για κέρασμα.

ΠΡΟΣΟΧΗ

Το μπουκάλι πρέπει να είναι ΜΟΝΟΝ πλαστικό.....

Επίσης μη διανοηθείτε να το ανοίξετε εάν προηγουμένως δεν το έχετε παγώσει στο ψυγείο.

Την πρώτη φορά που την έφτιαξα , σκέφτηκα να κάνω την Κινέζα και να πηδήσω το στάδιο του παγώματος, η αυθαίρετη και απείθαρχη γυναίκα,  και άρχισα να ξεσφίγγω το πώμα πριν το κρυώσω λίγο τουλάχιστον. Τί να σας πω.... Αν είχα κάνει γεώτρηση στον κήπο μου, λιγότερο εντυπωσιακή θα ήταν.....  Ένας ασυγκράτητος πίδακας ξεπήδησε ορμητικά από το μπουκάλι, έσκασε στο ταβάνι και μετά με....έλουσε κανονικά. Το καπάκι ακόμα το ψάχνω..... Τέτοιος χαλασμός....Ακόμα και οι απέναντι γείτονες ανησύχησαν και με πήραν τηλέφωνο.....

Μέχρι σήμερα θα πρέπει να έχω φτιάξει τουλάχιστον 100 λίτρα τζιτζιμπύρας κι έχω εισπράξει τα καλύτερα σχόλια. Ακόμη και μαθήματα έκανα επί τόπου σε πολλούς επίδοξους παρασκευαστές.

Είναι ένα εξαιρετικό αναψυκτικό με τη φρεσκάδα και το άρωμα του λεμονιού και την πιπεράτη γεύση του τζίντζερ.

Δροσερό, ευχάριστο, χωνευτικό και με όλες τις ευεργετικές ιδιότητες των επί μέρους συστατικών του....Πίνεται ευχάριστα και με το φαγητό αντικαθιστώντας την μπύρα. Γιατί....μήπως δεν κυκλοφορεί ήδη και μπύρα με γεύση λεμονιού ????......

Φτιάξτε την, όσο ο καιρός είναι ακόμα ζεστός...και θα με θυμηθείτε.

Στην υγειά σας....και καλή επιτυχία.

ΩΔΙΝΕΝ...ΟΡΟΣ

Φαίνεται ότι αυτό συνέβη και σε μένα, φέτος το καλοκαίρι.....

Ώδινεν όρος κι έτεκεν μυν......Και μ’αυτό ο ποιητής θέλει να πει ότι μια φορά, ένα μεγάλο βουνό το πιάσανε οι πόνοι του τοκετού και γέννησε ένα....ποντίκι (και μόνο που το έγραψα ανατρίχιασα ολόκληρη...)

Πέρασαν λοιπόν και οι τρεις μήνες του καλοκαιριού κι εγώ ακόμα βόσκω στας εξοχάς. Και πηγαίνοντας για σκάψιμο ή πότισμα, περνούσα απ’έξω από το εργαστήρι σφυρίζοντας αδιάφορα και δεν έρριχνα ούτε ματιά..... Δε μου έκανε φέτος καρδιά να μπω και να δημιουργήσω όπως έκανα πέρυσι. Πότε μου έφταιγε η ζέστη και το εργαστήρι έμοιαζε με φούρνο γερμανικό (κανονικό....του ψωμιού). Όποτε πάλι δοκίμασα να κάνω κάτι στο τραπεζάκι της αυλής, ο αγέρας με έπαιρνε και με σήκωνε και μένα και τα υλικά μου.

Όσο περνούσε όμως ο καιρός ντρεπόμανε που καθόμανε άπρακτη, η ακαμάτρα κόρη και δεν έκανα τίποτα καλλιτεχνικό. Σκεφτόμουν ότι χίλια δυό θα περνάγανε απ’το μυαλό σας.....Τί έπαθε αυτή και δε φαίνεται στη γειτονιά ????...... Τίποτα αρθριτικά στα χέρια και δεν μπορεί να ζυμώνει άλλους χαρτοπολτούς ????. Μήπως γκαβώθηκε απ’ το πολύ zentangle με τα μαρκαδοράκια ?????.....Κανένα λουμπάγκο από το σύρε – ξέσυρε των επίπλων για αναπαλαίωση ????? ...Βρε μπας και γέρασε κι άλλο και ψόφησε ?????....

Λοιπόν θα θέσω τέρμα στην ανησυχητική  φημολογία που μπορεί να πλανάται στην μπλογκογειτονιά και θα σας πω ότι είμαι μια χαρά (και δύο τρομάρες...έτσι για να μη ματιάζομαι) απλά υπήρχαν άλλες δουλειές πάνω πάνω στη λίστα των δραστηριοτήτων πιο απαραίτητες και πρακτικές,  διότι η καλλιτέχνις δεν μπορεί να έχει έμπνευση όταν ολοτρόγυρα γίνεται το σύστριγκο....

Έτσι λοιπόν, για να δείτε ότι υπάρχω, στρώθηκα μια μέρα και αναβάθμισα ένα απλούστατο φωτιστικό για τον κήπο, κάνοντάς του ντεκουπάζ με θέμα τα πουλάκια, διότι .......κήπος είναι....τα θέλει τα πουλιά του.....

Ήταν λοιπόν έτσι.....

Κι έγινε έτσι.....

 

Αααααα.....και τώρα που το θυμήθηκα, έκανα κι άλλη μια δουλίτσα χειροτεχνική. Είχα, που λέτε, μια πολυθρόνα μπαμπουδένια που κάποια στιγμή ένας απρόσεχτος, (τον υποψιάζομαι ποιός είναι....αλλά δεν το κάνω θέμα) κατά τη μεταφορά της, την παλούκωσε στην πλάτη της με κάτι αιχμηρό και της έκανε μία τρύπα ναααααα....(η χειρονομία που συνοδεύει την αφήγηση έχει σχήμα κύκλου μεγαλούτσικου, και όχι σχήμα μήκους γι’αυτό δεν σας λέω «με το συμπάθειο» όπως λένε μερικοί προς αποφυγή παρεξηγήσεων...).

Κι επειδή παρ’όλη την κάλυψη της πλάτης από μέσα με το ανάλογο μαξιλαράκι, από την έξω μεριά με έκανε ρεζίλι και χαλούσε την αισθητική όλης της βεράντας, αποφάσισα να την μπαλώσω (μέσα – έξω) με δύο κομμάτια πλεγμένα με το βελονάκι με χρυσαφί ψάθινη κλωστή και κολλημένα με θερμόκολλα.

Συμπέρασμα.......Η γυναίκα, η νοικοκυρά, η πρακτική, η οικονόμα, η χρυσοχέρα, η τσιφούτω, η σπαγγοραμμένη (δηλ. εγώ) κατεβάζει ιδέες για να μην πηγαίνει τίποτα στον κάδο της γειτονιάς. Τελεία και παύλα.-

Και τώρα που βεβαιωθήκατε ότι υπάρχω και ηρεμήσατε θα σας αποζημιώσω με μια εικόνα από τις αγαπημένες μου ζίνιες, που για χάρη τους (κάθε μέρα πότισμα.....) στερηθήκατε της παρουσίας μου και των έργων μου (δικαιολογίες αλλά είναι γεγονός ότι φέτος το καλοκαίρι με είδε ο κήπος και με...φοβήθηκε).

 

 

 Εύχομαι σε όλους καλό φθινόπωρο και σας στέλνω τα φιλιά μου.